vrijdag 28 juni 2019

Mag het een onsje meer zijn?

Eigenlijk leefde ik al een tijdje in een fase van ontkenning.
Mensen vroegen weleens: "Is Jelle aangekomen?". "Nee, hoor" was mijn kant en klare antwoord.
TIjdens de jaarlijkse controle zei de dierenarts ook dat we op zijn gewicht moesten letten.
Want tja, met zijn verleden als hernia patient.

En ja, ze hadden gelijk. Maar die stomme hernia en later zijn kruisband zorgde ervoor dat mijn mannetje minder actief werd.
Ook de frequentie van onze zondagse wandelingen was afgenomen door vervelende omstandigheden.
Het is ook niet dat meneer veel eten kreeg. Iedere dag ongeveer 75 gram vers vlees in allerlei varianten is ook niet bar veel. 
Vaak kiezen we voor gezonde tussendoortjes als kip of kauwstaafjes. Bij ons in huis vind je geen dentasticks...maarja wel leverworst of pate...ja en soms kaas.

En toen in maart kwam er een einde aan mijn ontkenning. 
We waren terug van een weekendje Duitsland en meneer was geplukt. En ja, hij had echt wel vetrolletjes in zijn nek. En ja, ook zonder dikkere vacht waren zijn ribben moeilijk voelbaar. Op naar de dierenartsenpraktijk voor advies!

Ik keerde terug met zak van anderhalve kilo brokken. De assistente adviseerde me een merk waar ik niet zo'n fan van ben. Ik weet ook best dat de brokkenfabrikanten de praktijk sponseren en dat die rustig een stapje meer doen om die brokken te verkopen. 
Maar gelukkig was er meer keuze en werd het Hills Metabolic met kippensmaak.


Brokken! Mijn mannetje aan de brokken, dat zou nooit een succes worden!
Maar de eerste avond at hij keurig alle 36 afgetelde brokjes op. Nou ja, de eerste keer is alles lekker toch?
Maar ook de ochtend erop, de avond erna en de dagen daarna at meneer zonder morren zijn brokken.
Blijkbaar had hij er minder moeite mee dan ik :-)
Inmiddels zijn we bijna drie maanden verder en is hij 22,5% afgevallen. Het valt mensen in onze omgeving zelfs op!
Iedere keer ben ik weer super trots op mijn mannetje als hij met geheven hoofd op de weegschaal stapt. En hij kwispelt iedere keer zijn staartje dol als ik vervolgens sta te springen omdat er weer 100 gram af is.

De tusssendoortjes zijn afgezworen tot een gezondkauwbotje of en stukje long bij het trainen. Hills heeft ook koekjes in het assortiment en zelfs stoofpotjes. De koekjes vind Jelle geen succes en het stoofpotje staat nog ongeopend in de kast.
We lopen lekker lange rondjes en spelen in de tuin.
En zelfs na drie maanden eet hij nog steeds zijn brokjes. Behalve in de weekenden, dan laat hij steevast zijn bakje brokjes onaangeroerd staan in de ochtend :-)

woensdag 19 juni 2019

Teckels fietsen niet, we worden gereden!

Een paar geleden kocht ik een nieuwe fiets. Daar moest natuurlijk een rieten mandje op zodat Jelle altijd meekan.

Nou, in het begin kon hij dat mandje nog enigzins waarderen. Hoe meer ritjes we maakte, hoe meer meneer erachter kwam dat hij toch eigenlijk heel de tijd tegen mijn rug aan keek.
Hij hing dus meer dan eens langs mee heen om te kijken.
Een mandje aan het stuur vond ik geen alternatief voor de kilo's die erin moesten.


Naast de fiets kwam er een snorscooter en daarop kwam weer een rieten mandje, maar deze keer met een koepel. Die scooter is niet echt een succes geweest voor Jelle.
Wat heeft hij veel geblaft achterop :-)
De scooter werd verruild voor een elektrische fiets. Het koepelmandje werd op de fiets gezet.
Wat een drama? Meneer beet in het mandje en als het kon ook nog in mijn rug.
Nu kon hij met geen mogelijkheid meer langs mee heen kijken!!

Vorig jaar boekte we een weekje Texel. Heerlijk een weekje uitwaaien.
Tijdens die vakantie gingen we fietsen huren om lekker de duinen door te trekken.
Mandje of kar?, vroeg de verhuurde. Huh? Kar? dat is toch alleen voor grote honden?
Toch klonk het voorstel aantrekkelijk en toen de prijs dat ook bleek te zijn, besloot ik een hondenkar te huren.
Het fietsen was even wennen. De blaffende teckel achterin ook!!
Wat een kabaal kan zo'n beestje maken zeg!.
Ik vroeg mijn moeder eens achter me te gaan fietsen om te kijken wat er aan de hand was.
Meneer lag heerlijk relaxed in zijn karretje en blafte tegen alles en iedereen. Alsof hij wilde roepen: He, ik zit hier, zien jullie mij!!
Gelukkig werd het blaffen snel minder en bleek het fietsen met de hondenfietskar ook niet bijzonder lastig (op sommige hekjes na :-) ) Ik raakte gehecht aan mijn aanhanger en het gevoel dat Jelle nu een stuk relaxer meeging.

Al op vakantie begon mijn zoektocht naar de perfect hondenfietskar
Via het verhuurbedrijf had ik kennis kunnen maken met de grote Doggyride. Een prima wagentje, alleen vond ik hem toch een beetje groot en lomp overkomen.
Mijn oog viel op de kleine Doggyrides (van allerlei merken). Zo stond ik op de fietsenparkeerplaats bij het strand eens de mogelijkheden te bekijken toen ik werd aangesproken door twee mensen. We kregen het over de hondenfietskarren en ik vertelde mijn aankoopplannen. 
Deze meneer raadde me de kleine wagentjes af, hij had er zelf ook een gehad en weer verkocht. Het zwaartepunt ligt lager en het geheel maakte sturen vrij zwaar.
Mijn zoektocht ging nog even verder.

Nu ben ik best enthousiast over Innopet. Ik heb inmiddels twee verschillende hondenbuggy's die goed dienst doen. Zij hebben ook een hondenfietskar in het assortiment. Niet alleen vond ik het design mooi, dit wagentje is ook heel makkelijk om te bouwen tot buggy.
Niet lang daarna verscheen er een aanhenager achter mijn fiets......
De aanhanger wordt geleverd met regenhoes en dat is met ons weer altijd makkelijk. Een van de eerste tochten was richting mijn zus en nichtje om de nieuwe aanwinst te showen.
"Jelle zit in een caravan" zei onze wijsneus van net geen drie.
Vanaf dat moment heet de aanhanger dus carvan en is deze vollop in gebruik.
Voor het gemak heb ik zelf nog een dun kussentje met sloop op de bodem gelegd.
De caravan heeft een voor en achteringang en een dakluikje.
Tijdens het fietsen zorgen we ervoor dat alle openingen dichtzijn zodat meneer er niet uit zou kunnen springen.
Ik kocht zelf nog twee achterlampjes op batterijen die ik aan de achterkant vastmaakte. Zo kunnen achteropkomende automobilisten ons in het donker ook goed zien.
En Jelle...die geniet liggend in zijn caravan van de ritjes. Al moet er nog wel geblaft worden naar iedere passerende hond....zien jullie mij?