Teckel Jelle: Van pijn naar Hernia

Het is even geleden dat wij op onze blog te vinden waren.
Even was het heel erg druk en het leven van Teckel Jelle stond ook nog eens even op zijn kop.

Het begon allemaal...of eigenlijk we merkte er voor het eerst iets van op 26 februari 2015.
Ineens wilde Teckel Jelle niet meer knuffelen en zocht beschutte plekjes op om te zitten (onder de tafel, onder de trap).
Niet eens zo heel gek als je bedenkt dat we bij mijn ouders aan het logeren waren en ik net een dag van te voren geopereerd was. Teckels zijn niet gek, die hebben echt wel door dat er iets aan de hand is!
En toch maakte ik me zorgen...juist nu ik af en toe een knuffel van mijn kleine mannetje kon gebruiken, probeerde hij me steevast te ontlopen!
Als ik hem toch aaide dan gilde hij het uit.
Was het nu zijn achterpootje, of toch zijn schouder, was hij misschien ergens ingetrapt?

Zijn 'favouriete' houding, achteraf ontlastend voor zijn rug

De afspraak bij de dierenarts was zo gemaakt. Die keerde meneer letterlijk binnenste buiten maar kon geen oorzaak aanwijzen. Hij kreeg enkele injecties en we gingen weer richtig huis. Maar wat had dat mannetje een pijn! n die leek erger te worden, op een gegeven moment ging hij niet meer zitten of liggen maar liep continu rondjes rond de salontafel.

Twee dagen later weer naar de dierenarts. En weer werd meneer binnenste buiten gekeerd, had hij soms last van zijn darmen of zijn maag?
Aangezien er juist die dag een echografist aanwezig was, besloten we een echo van zijn buik te maken.
Tja, zijn maag was iets verdikt, maar er waren geen aanwijzingen dat dit zijn pijn kon veroorzaken.
Oke, weer een oorzaak weggestreept...maar wat is het dan?
Een rontgenfoto dan maar.
De rontgen maakte veel duidelijk, Jelle heeft enkele verkalkingen in zijn rug. En ja, verkalkingen kunnen leiden tot...HERNIA!
Mijn teckel had hoogstwaarschijnlijk een hernia. De grootste nachtmerrie van iedere teckeleigenaar. Doemscenario's vlogen door mijn hoofd. Was dit het einde? Moest ik nu alvast maar afscheid nemen van mijn grootste vriend? Radeloos, hopeloos, machteloos, zo voelde ik me.

De dierenarts gaf aan dat het zo'n vaart niet hoefde te lopen. Ze gaven hem Metacam, Tramadol, Diazepam en rustadvies mee.
Omdat hij ook nogal stram liep in zijn achterhand besloot ik ook te starten met fysiotherapie.
En daarna gingen we naar huis.....

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het daarbij zou laten.
Ik kreeg adviezen over fysiotherapie en accupunctuur, en ging ondertussen zelf op zoek.
Google en google scholar, naast diverse sites van dierenartsen en behandelaars besloot ik ook een aantal gepubliceerde onderzoeken te gaan lezen. Wat zou wetenschappelijke literatuur mij vertellen over het verloop van een hernia bij teckels?

Ergens in die zoektocht stuitte ik op een site over orthomanuele diergeneeskunde.
Bij orthomanuele therapie worden afwijkende wervel (of gewrichts) standen gecorrigeerd. Vanuit mijn eigen diergeneeskundige achtergrond wist ik wat een hernia was en dat er dus druk op de tussenwervelschijven stond. Stel dat je die druk kan verminderen? Dan kan de uitpuiling van de tussenwervelschijf dus ook afnemen. En dat zou dus de pijn verminderen!
Ik besloot er een mail aan de orthomanueel dierenarts aan te wagen. Op de site van www.orthomanueeldierenarts.nl van Jacha Heukels vond ik veel informatie en ze bleek ook regelmatig praktijk te houden in de buurt.
Mijn theorie bleek te kloppen en een afspraak was snel gemaakt.
Een week na de diagnose in mijn dierenkliniek reed ik met Jelle naar Meteren voor een consult. Met een hoopje hopeloos hond liep ik de praktijk in. Want ondanks de pijnstillers had meneer nog steeds pijn.

Ook nu werd meneer weer binnenste buiten gekeerd. Klein beetje artrose in zijn rechter voorpoot, maar vooral een aantal gekantelde wervels in zijn rug en bij zijn atlas (nek).
Met de hand werden de wervels recht gezet, dit hoorde je soms aan een klein piepje van de hond, soms aan een knakje, soms ook helemaal niet. En toen...klaar!
Jelle ging op de grond staan en schudde zich uit. Ik had daar meteen al kunnen gaan huilen. Mijn hondje schudden zich uit en keek me aan: Kunnen we gaan?
Dat zielig hoopje hond was na een consult weer veranderd in mijn 'oude' kleine vriendje.

Sceptisch nam ik Jachas advies ter harte om te stoppen met de tramadol en diazepam. De metacam zouden we nog 10 dagen voorzetten tegen eventuele spierpijn. Ja sceptisch! Kon ik een hondje met zoveel pijn wel ineens van zijn medicatie afhouden? Ik had in de afgelopen anderhalve week zoveel ellende bij hem gezien dat ik echt een beetje bang was.
Maar toen ik hem thuis na een paar dagen weer op zijn rug in zijn mandje zag liggen, viel alle sceptisme van me af. Jelle werd beter!