Al heel wat jaartjes geleden besloten mijn ouders de zomervakantie eens te verruilen voor een vakantie in de sneeuw. Zo werden fanatieke skiers. Minstens 1 maal per jaar worden de latten ondergebonden en de bergen van Oostenrijk bedwongen.
Het meest gehoorde bezwaar dat ik hoorde toen ik aankondigde een hond te willen was dan ook: " Hoe ga je dat doen tijdens de vakantie?"
Aangezien de teckelfokker ook beschikt over een pension leek dit helemaal geen probleem. 'Leek' ja!
In september naar het Zwarte Woud en in december naar Limburg was er geen probleem, Jelle ging gewoon lekker mee!
Maar ja, wintersport. Meenemen de piste op is geen optie. Alleen in het appartement? Thuis gaat het prima, maar wat als hij gaat blaffen of slopen? Een weekje naar het pension dan?
Alleen al bij de gedachte onstond er een levensgrote brok in mijn keel en werden mijn ogen waterig.
Mijn kleine mannetje een week lang helemaal alleen? Alleen in een kennel? Zonder zijn eigen mandje? Zonder zijn eigen speelgoed? Oke, de hele dag ravotten met andere teckels, maar wat als hij het niet leuk vindt?
Oke, oke, ik zal eerlijk zijn...waarschijnlijk had ik het er een stuk moeilijker mee dan Jelle, maar toch.
De oplossing lag bij mijn moeder die na al die jaren besloot de latten aan de wilgen te hangen.
En als je dan toch niet gaat skien dan kun je best wel goed gezelschap gebruiken :-)
Gelukkig hebben de eigenaren van het appartement geen bezwaar tegen een kleine hond. Ook bij ons vaste restaurant is mijn kleine vent welkom.
Dat wordt koffers pakken!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten