Ik zat deze week te denken dat het toch echt weer eens tijd werd voor een nieuwe blog van Jelle.
Maarja, wat vertel je over alledaagse dingen? We zijn weer gaan wandelen? Logisch, met een hond.
Maar toen was het dinsdag, hondenschooldag!
Het waaide flink op ons trainingsveldje en Jelle ging heerlijk gehuld in zijn warme jas.
Na het spelen was het tijd voor de les.
We zijn druk bezig het volgen onder de knie te krijgen. Daarbij loop je met een lange lijn en volgt de hond letterlijk op de voet. Althans dat is de bedoeling.
Waar ik de vorige lessen een teckel had die nog net niet op mijn hielen geplakt zat, liep het nu allemaal wat anders.
Tijdens het wandelen kreeg ik opeens wel erg veel weerstand aan de lijn.
Meneer had er letterlijk de handrem opgegooid. Met vier poten de hakken in het gras!
Dus netjes terug en oefening opnieuw begonnen.
Even later weer weerstand aan de lijn.
Nu bleek ik mijn teckel op zijn rug over het gras aan het slepen te zijn!!!
Dan maar een zit en lig oefening. ‘Jelle zit!’ en ja hoor, daar lag meneer languit in het gras.
‘Nee, sit!’ en hoppa op zijn rug!
Dan maar weer lopen........
‘Sit en wacht!’ en voor ik goed en wel een stap opzij kon zetten was meneer al richting andere kant van het veld aan het lopen.
‘Af’ dan, ‘Nee, dat is niet op je rug gaan liggen....’
In gedachten al een advertentie voor marktplaats aan het opzetten (echt niet J), keek ik moedeloos om me heen.
En wat bleek...alle honden liepen te draken!
De ene dacht dat ‘sit’ toch echt betekende dat je tegen je baas op moest springen.
De andere liep tijdens het volgen te happen naar de staart van zijn voorbijganger.
Een andere cursist probeerde met weinig resultaat haar 30 kilo zware ‘pup’ in bedwang te houden.
En weer een ander was door zijn snoepjes heen omdat alleen dan de hond nog enigzins aandacht had.
Wat hebben we geleerd deze les:
Door de wind komen commando’s niet altijd even goed bij die flaporen aan!
Ik ben best een geduldig persoon, maar ook bij mij komt de bodem weleens in zicht!
Nu bleek meneer ’s avonds na de cursus niet eens moe! Normaal kruipt hij heerlijk op schoot en gaat slapen, vanavond bleef hij maar spelen.
Gelukkig ging hij rustig naar de bench. Tegenwoordig blijft de bench ’s nachts open en zet ik er voor de vorm het rennetje omheen. Niet afgesloten, hij komt er toch nooit uit.
Voel je hem al aankomen?
Normaal gesproken heeft hij de grootste moeite om ’s morgen zijn bench uit te komen, nog net iets langer blijven liggen, veel kreunen, rekken en strekken. Vanochtend hoorde ik tijdens het aankleden zijn belletje al, een teken dat hij wakker was.
Dus toog ik richting keuken en deed de deur open.
En daar zat meneer, prins heerlijk voor de deur op de mat te wachten tot ik kwam.
Vanavond het rennetje toch maar even dicht doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten