Heerlijk, die lange weekenden.
Eigenlijk was het weekend al min of meer gepland. Met mijn verjaardag in het vooruit zicht zou ik de tent in de tuin plaatsen zodat we zondag een feestje konden vieren.
Maar die weersverwachtingen...alleen al bij de prognoses kreeg ik zin om een trui aan te trekken en met een kop warme chocolademelk (uiteraard met slagroom) bij te kachel te gaan zitten. De verjaardag besloot ik om die reden dan ook uit te stellen.
Dat maakte de agenda vrij om zaterdag een teckelwandeling bij te wonen!
Maar vrijdagavond liepen we samen de drie kilometer richting het huis van mijn zusje om te eten. Gelukkig hadden we een lift terug :-)
Voor de gelegenheid had Jelle zijn spiksplinter nieuwe hurta tuigje aan. Jaaaa, ik verwen hem! Maar zijn andere tuigje schuurde in zijn oksels.Zaterdag vertrokken we tegen de middag richting het westen om bijna twee uur de omgeving 'Pangevaert' te ontdekken. Jelle had de tijd van zijn leven. Uiteraard werden zowel voor als na de wandeling alle aanwezige teckels uitgebreid begroet.
Hij was dan ook moe toen we tegen 18.00 uur weer richting huis gingen.
Tja, zondag is onze standaard wandeldag en ook vandaag besloten we een stuk te gaan wandelen in een deel van de Loonse en Drunense duinen.
Op een klein regenbuitje na was het heerlijk weer!
En dan de maandag. Ondanks verschillende initiatieven was er geen braderie of vrijmarkt die er leuk genoeg uitzag om naar toe te gaan. We besloten via Loon op Zand een ander deel van de duinen onveilig te maken. De zon scheen heerlijk en mijn mannetje was al snel toe aan wat water. Aan het einde van het rondje leek hij ook zichtbaar moe te zijn. Waar hij anders als een soort wilde aan de riem loopt te trekken, liep hij nu rusitg mee en bleef zowaar wel eens een beetje achter me lopen. Ik dacht eerlijk dat dit de vruchten van de cursus waren.
Maar helaas.....dinsdagochtend werd ik, ondanks mijn verjaardag, niet uitbundig besprongen. In plaats daarvan kwam Jelle kreunend en steunend uit zijn bench.
Bij het optillen piepte hij zelfs! Toen dacht ik nog aan spierpijn :-)
Wandelen wilde hij niet...maar ook dat was niet echt gek want de regen viel er met bakken uit en het onweerde flink.
Terwijl ik mijn brood smeerde, kroop meneer terug in zijn bench en dook onder zijn deken. Vervolgens keek hij me aan alsof hij wilde zeggen: Ga je nou nog? Dan heb ik eindelijk rust!
Gelukkig bleek hij 's middags weer uitgeslapen en kreeg ik mijn begroeting alsnog. Maar die dierenartsgenen bleven kriebelen, zou hij nog steeds spierpijn hebben? En toen vond ik de boosdoender! Een wondje van ruim twee centimeter in zijn oksel. Dat mooie (dure) spiksplinternieuwe tuigje schuurt tijdens het lopen met de sluiting langs zijn oksel.....het schuldgevoel zal nog wel even blijven.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten