Een jaar later....

Morgen is het precies een jaar geleden dat ik op teckelsollicitatie ging. Mijn belevenissen schreef ik toen allemaal nog op mijn hyves blog.
Op straat pikte ik iedere teckel er op enkele meters afstand al tussenuit en volgens mij is mening een weleens gek geworden van mijn teckel verhalen.
 
Een teckel in huis is niet meer een wens, maar werkelijkheid. Mijn pluizige pup is uitgegroeid tot een (al zeg ik het zelf) stoere reu met een open en vrolijk karakter.
We hebben het afgelopen jaar zoveel meegemaakt samen!
We begonnen natuurlijk al vrij snel aan de puppycursus, we hadden entingen, wandelingen in de bossen en duinen, zwemmen in de vijver, vierde we vakantie in het Zwarte Woud, in limburg en Oostenrijk, hij was ziek, we werden lid van de teckelclub, we vierden carnaval en deden mee aan een tentoonstelling.

Een klein jachtinstinct zit er ook in. Zo durf ik hem nog steeds niet bij de konijnen te laten, hoewel hij de cavia's goed met rust laat.

Is dan alles helemaal geweldig aan hem?
Ach, iedereen heeft zo zijn gebreken! De puppycursus deden we vrij aardig, maar het examen van de gehoorzame huishond hebben we niet meer overgedaan. Over twee weken is ook deel 2 van deze cursus afgelopen. Deze keer zakken we niet voor het examen. De enige reden hiervoor is dat we niet deelnemen :-) We doen eerst nog een paar extra lesjes.
Niet dat Jelle het niet snapt, maar hij is zo slim dat hij alleen die commando's opvolgt die in zijn straatje passen.

Ik me geen leven meer voorstellen zonder mijn kleine mannetje.
Dat neusje op de grond wanneer ik zeg dat ik moet gaan werken en zijn blije sprongen en likken op het moment dat ik thuiskom.
Hij vind het heerlijk om met me op stap te gaan. Of het nu richting mijn ouders is, de stad of (nog liever) naar de bossen, hij staat al bij de voordeur.
Een teckel die niet alleen mijn dag opvrolijkt maar zeker een waardevolle toevoeging aan mijn leven is!

Klaar voor koninginnedag