Dinsdag 4 september: Neuschwanstein & Hohenschwangau

Wat een rustige nacht!
Natuurlijk hoorde ik meneer vanacht wel een aantal keren draaien in zijn mandje, maar buiten de droomblafjes om heb ik hem niet gehoord!
Ons vaste ritueel, broodjes halen. Al ging dat niet van harte omdat meneer zich heerlijk had genesteld op....bed! (niet die van mij hoor).

Vandaag gaan we via Oostenrijk naar Hohenschwangau.
Waarschijnlijk kent bijna niemand dat, misschien zegt velen de naam Neuschwanstein ook niets, totdat er een plaatje verschijnt van Duitslands bekenste kasteel.

Nadat we de auto hebben geparkeerd lopen we richting het centrum dat in totaal waarschijnlijk uit niet meer dan 15 gebouwen bestaat. De helft hiervan heeft overigens een souvenierswinkel, dus ook hier geen gebrek aan meuk.
In Hohenschwangau staan twee kastelen. Het meest bekende (Neuschwanstein) is gebouwd door Koning Ludwig II ook wel de gekke koning genoemd. Hij was ook de eigenaar van het eerder bezochten Linderhof. Deze koning stierf op mysterieuze wijze nadat hij onder curatele was gesteld. Hij groeide op in het andere kasteel (Hohenschwanau) dat van zijn vader was. De kastelen doen het goed bij de toeristen, het is druk bij het ticketcentrum.
Teckel Jelle mag niet mee het kasteel in. Aangezien er teveel vrijwilligers zijn om met hem buiten te blijven besluiten we de rondleidingen over te slaan.
Wel beginnen we aan de klim naar het kasteel.
Je kunt jezelf met een koets of shuttle bus naar het kasteel laten brengen, wij besluiten de wandeling van 30 minuten te doen.
Het is warm maar Jelle loopt gestaag door. Af en toe blaft hij even naar de koetsen die langs komen, of is het naar de mensen die erin zitten?
Jelle is een attractie op zich, mensen roepen ooo en aaa als ze dat kleine teckeltje vol goede moed de berg op zien gaan. De Aziaten maken foto's van hem alsof ze nog nooit een hond hebben gezien (in ieders geval vast niet zo'n mooie).
We stoppen zo nu en dan om even te rusten en Jelle te laten drinken. Halverwege ondekt hij een bergbeekje dat wel erg lekker water heeft. Iemand wil hem een bakje water aanbieden, maar deze stoere teckel drinkt gewoon uit het stroompje hoor!

Boven aangekomen kijken we rond en maken we foto's. Jelle vind het saai en gaat in zijn bekende teckelstand liggen, op zijn rug met zijn poten omhoog. Meteen heeft hij de kijkers en lachers op zijn hand. That's my daxie!
We genieten van het uitzicht, de mensen drinken wat en besluiten terug richting het dorp te lopen. Van daaruit maken we een klim naar het andere, gele, kasteel.
De weg bestaat uit veel trappen dus besluiten we Jelle te dragen. Op andere delen loopt er een helling naast de trap waardoor Jelle naast de trappen mee omhoog kan lopen.

Een plaatje!

 

Ook hier bekijken we het uitzicht en maken we foto's. Jelle grijpt zijn kans en probeert even te ontspannen....languit op de meest onmogelijke plaats natuurlijk!

Is het nou klaar met die foto's?

De terugweg voert ons door de bossen en langs een zee. Dat spreekt meneer weer aan.
Ook de paardenpoep onderweg kan zijn goedkeuring wegdragen en ik moet veel moeite doen om te voorkomen dat hij die nuttigt.

Nou, nog eentje dan! Maar ik kijk lekker niet!

Uiteraard wordt er nog even aan de innerlijke mens gedacht. (Aan de innerlijke hond denken we continu). En dan is het alweer tijd om via Oostenrijk weer terug te rijden naar ons opttrekje en favouriete restaurant in Garmisch en Partenkirchen.

De nacht verloopt weer voorspoedig met een licht snurkende en blaffende teckel in mijn kamer...het zullen de indrukken wel zijn!